Dette tør eg nesten ikkje skrive

For de kjem sikkert ikkje til å tru på meg. Men eg lovar - kvart ord er sant. Historia er slik: 

VTB-bilen er no på plass i Falun. (Turen kan de lesa om i tidlegare innlegg, og dessutan høyre det me snakka om på Telemarksendingai dag her. ) 

Møtet med Lugnet sportsarena i Falun blei ... surrete. Forskjellige raudkledde og småforvirra frivillige peika i heilt ulike retningar då eg bad om å få vita vegen til mediesenteret og akkrediteringssenteret. Etter ein halvtime køyrer eg for andre gong opp ein veg inne på området som eg heilt sikkert ikkje skulle køyrd, men alle er for travle til å bry seg om ein liten VTB-caddy på ville vegar. Eg tenkjer at NM i Høydalsmo i 2002 eigentleg var ganske passe i storleik, og der hadde dei heilt sikkert sett av ein lagleg plass til VTB-bilen utan at me hadde spurt eingong.

Men eg er i Falun. Det ser ut som hovudarenaen er rett der framme, og eg vurderer det no slik at eg må finne meg (endå) ein plass å snu. Så kjem det nokon imot meg. Lyfter skiene, og eg trur med ein gong det er for å jage meg og fortelje meg at eg ikkje har noko der å gjera. Noko dei sikkert har rett i. 

Men så er det Magnus! Den ekte Magnus Krog! Heilt tilfeldig! 

Eg blir ekstra glad for å sjå han fordi det viser seg at det ikkje er ein som skal truge meg av vegen, men berre ein kjempetriveleg toppidrettsutøvar som vinkar med skiene sine til lokalavisa si. Og det er altså då eg tenkjer at søren, dette kjem ingen til å tru på når eg seier det var eit tilfeldig og ganske utruleg samantreff – men det VAR det! 

Me får ein kort prat før han må koma seg innandørs etter treningsøkta – ingen er tent med at han frys no. Men han rekk å sjå både papp-Magnus og den VM-pynta VTB-bilen, og smiler på ein slik måte som dei som akkurat har sett ein pappfigur av seg sjølv i eit bilsete gjer. 

Eg set meg i bilen att og sig sakte nokre meter framover, kikkar etter ein lagleg plass å snu. Så oppdagar eg noko potensielt skamframkallande: Eg har stoppa rett utanfor TV2-bubilen til han der Paasche. Den som VTB har laga ein slags liten og litt pysete parodi på. Og det rører seg der inne. Men eg MÅ ta eit bilete. Viss ikkje hadde de som les dette i alle fall ikkje trudd meg. Det blitzar, og eg hoppar inn i VTB-bilen og køyrer av stad. 

I 20 meter. Så må eg jo snu, og køyre forbi ein gong til. 

Men det gjekk bra det også, altså. Så no er eg akkreditert både for det eine og det andre, og i morgon tek eg bussen. 

Kva var oddsa for dette?

Og i tillegg dette? (Beklager at eg ikkje har stilt opp bildet litt betre for eit betre samanlikningsgrunnlag, men eg hadde høg puls og dårleg tid.) 

Den fyrste pressefotografen som fekk fotobandet sitt: VTBs utsendte, såklart. Sist på plass (pga parkeringsproblem og dårlege stifinnar-skills), men likevel fyrst i køen. Folka på biletet er pressefotografar -  mest sannsynleg nokre av verdas beste sportsfotografar, tippar eg. Så dei har sikkert aldri i sitt liv hatt kameraet på «auto». 

Parkert for kvelden. Det kjennest trygt og godt.