Oppsummering og tusen takk for no!

Så var Falun-tida mi over. Eg er tilbake i bladstoga i Kviteseid, og det kjennest trygt og godt. Ein kollega spurte meg om eg kom til å fylgje med på resten av VM no, om eg kanskje hadde blitt ørlitegrann meir sportsinteressert. Svaret er nei. Eg er framleis berre oppteken av Magnus Krog-nytt.

Her er ei lita oppsummering av veka mi i Falun. (Og her kan du lesa kvifor i all verda eg faktisk reiste dit.)

Mest profesjonelle sportsjournalistiske handling: Vera på pressekonferanse med kombinertlandslaget.

Flest menn i salen, for å seie det slik.

Minst profesjonelle sportjournalistiske handling: Snakke på riksdekkande radio tysdag om kor utruleg enkelt og behageleg det er å vera sportsjournalist. (Høyr Norgesglasset-innslaget frå tysdag her.)

Heldigvis hadde eg frisørtime under direktesendinga, så eg fekk gjera intervjuet i opptak på førehand slik at dei kunne klyppe vekk eeeehhh-ane og øøøhhh-ane. 

Mest klamme, men morosame augneblink: Då eg køyrde meg vill inne på VM-området dagen før det starta, og tilfeldigvis møtte Magnus Krog – med ein pappfigur av han i passasjersetet. Les om det her.

Hei, Magnus! Har du helsa på Magnus? 

Høgast puls-augneblink: Då eg like etter Magnus-møtet tilfeldigvis stoppa rett ved TV2-bubilen og blei livredd for at dei skulle sjå meg.

*Angst*

Verste «Hur dum får man bli?»-augneblink: Denne svensken som kanskje burde kikke seg om etter ein annan jobb.

Beste heia svenskar-episode: Møtet med den kule bussjåføren Nisse (?), som eg skildra i same innlegget som den dumme svensken. Nisse redda dagen min med å fortelje om kvifor eg ALDRI burde plukke sopp i Falun og om kvifor kvinnene i gamle dagar måtte selje sprit gjennom glasruta.

Hej Nisse! 

Mest ekstreme «no har du vore åleine veldig lenge, Randi»-utslag: Denne videoen. Eg lo altså så mykje av meg sjølv då eg hadde laga den. Særleg då det 2013-greiene berre dukka opp midt i der, ut av det blå, utan at eg hadde putta det der (trur eg). Men eg har full forståing om andre ikkje blir like imponerte. 

Ja, ja. 

Einaste motespesial: Dette innlegget om blant anna kvite skidressar (velkomen etter, VG) og dagens outfit, blomsterpike edition. 

Eg ynskte Petter velkomen etter sprinten. Men eg heldt meg for god til å spørje kva undertøy han brukar. (Det ser ein jo uansett, og dessutan lurar eg ikkje så veldig på det, i motsetning til kollegaene mine i VG.) 

«Tenk at eg får vera med hit»-oppleving: Då assisterande renndirektør Jan Rune Grave frå Vrådal tok meg med opp i dommartårnet og forklara meg om den grøne knappen og korleis dei arbeider under kombinertrenna. Då fekk eg helse på mange sentrale FIS-folk. Flaks for meg at eg fann ut at tidlegare skihoppar Lasse Ottesen no er renndirektør i kombinert, og at eg googla han på førehand for å sjå korleis han ser ut. Eg er ikkje så verst streetsmart når alt kjem til alt.

Dei nye venene mine Lasse Ottesen og Jan Rune Grave. Kallar dei berre Lassen og Janus. 

Største folkemengde(-fobi): Førtifiretusen folk på Lugnet stadion på laurdag. Det blei litt vel mykje for meg, altså. Så eg gjekk glipp av både Johaug/Jacobsen-triumfen (hugsar ikkje kva distanse dei gjekk, slikt er umogleg å hugse på når det er så mange av dei), og Rune Velta-gullet. 

Eg var innom stadion ein liten tur på jubel-laurdagen, men gjekk glipp av det vesentlege. Kaffien på pressesenteret var god, då. 

Trivelegaste bil-selskap: Mor til Magnus Krog på veg heimatt. Det var hyggeleg med papir-Magnus altså, men samtala flaut betre med mor Krog i passasjersetet.

Signe Bjørg Krog rulla i hop sonen sin, la han bak setet, og tok hans plass. 

Til alle de som har lese bloggen: Tusen takk for at de har fylgd meg på ferda! No blir det sportspause på meg. Eg har hatt det himla moro på Ski-VM altså, men no har eg liksom gjort det. Neste gong håpar eg oppdraget blir å fylgje ein vesttele på Roskildefestivalen.

Så Magnus, skal du dit? Viss ikkje tek eg med mor di i staden.